"Seni çok özledim anne..."

IŞİD´e karsi savasan DERSIM´li bir YPJ’li savaşçının annesine yazdigi mektubu  
HABER MERKEZI : “Ben iyiyim anne; dün 19’uncu yaşımı kutladık. Arkadaşım Azad, ‘anne’ üzerine çok güzel bir şarkı söyledi. Sen aklıma geldin, kendimi tutamadım ağladım. Azad’ın sesi çok güzel. ‘Anne’ üzerine şarkı söyleyince gözyaşları dökülüyordu. O da annesini çok özledi. Bir yıldan fazla bir süredir annesini göremedi. Dün yaralı bir arkadaşımızın imdadına yetiştik. İki kurşunla yaralanmıştı. İki yerinden yaralandığını bilmiyordu. Çünkü göğsünün yukarısındaki yarasını göremiyordu. İkinci kurşun yanına değmişti. Onun yarasını iyileştirebilirdik hatta ben bir litre kanımı da verdim. Anne biz şu an Kobanê’nin doğusundayız. Biz ve karanlık güçler arasında sadece 100 metre var. Biz onları telsizden dinliyoruz. Bazen onlardan bir şey anlamıyoruz. Çünkü birçok dilde konuşuyorlar. Sadece çok ‘korktuklarını’ anlıyoruz.  
"Dersim kızını hiç görmemiş"  
Biz 9 kişiden oluşan bir grubuz. Aramızda yaşı en küçük olan arkadaşımız Afrin’in köyünden olan Reşo var. Daha önce Grê Spide savaşıyordu sonradan yanımıza geldi ve grubumuza katıldı. Qamişlo Qidorbeke’den olan arkadaşımız var. Daha önce Serêkani savaşında yer almıştı, yaşının kaç olduğunu hala bilmiyor. Sadece bildiği 20 yaşına yakın yaşlarda olduğu. Onun dikkat çeken bir çocukluğu var, çocukluğunda çok yaramazmış, hala vücudunda bıçak izleri var. Bazen gülerek, bunları bize anlatıyor; ‘Bu yaraların hepsi komşu kızına sevdalanmamdan kaynaklıdır’ diyor. Aramızda yaşı en büyük olan Dersim arkadaş da Kandil Dağı’ndan. Eşi Amed’de şehit düşmüş. Eşi arkasında ona bir kız bırakmış ve ismi Helin. Dersim, kızının ismini koluna yazdırmış ama şimdiye kadar kızını hiç görmemiş.  
"Bir süredir hiç kahve içemedik..."
Şu an Kobanê’de bir evdeyiz. Biz tanrımızdan üstün bir tanrı tanımıyoruz. Bazı fotoğraflar evin duvarları üzerinde var, fotoğraf bir gencin bir dağla süslenmiş fotoğrafıdır. Anlaşılıyor ki, ya ölmüş ya da şehittir. Bunun dışında Başkan Apo, Qazi Mihemed ve Mele Mistefa Barzani’nin fotoğrafları var. Duvara asılmış bir başka fotoğraf çok dikkat çekici, oda Osmanlılardan kalma bir hastalık olsa gerek çok eski ve 400 yıl önceye ait olduğu belli Kürdistan’ı işaret ediyor. Bir süredir hiç kahve içemedik... Anladık ki, yaşam kahvesiz de güzelmiş. Annem, şu ana kadar senin kadar güzel kahve yapan başka birinin kahvesini içmedim. Şu an sakin bir kentteyiz... Bu güne kadar kimseyi öldürmemişler, kimseye haksızlık yapmamışlar. Şu an yaralı bir kent sürgün oldular topraklarından, kovuldular, vatansız kaldılar. Şu an buradayız. Bu Müslüman kenti korumak için buradayız. Onlarca cami bu kentte var. Canilerin ve Moğolların eline düşmesin diye bu kenti ve kutsal alanlarını koruyoruz.  
"Belki gelemem"  
Bu kirli savaş bittiğinde gelip seni göreceğim anne! Bu savaş bize farz oldu. Bittiğinde gelip seni göreceğim. Dersim heval de bana söz verdi; gelip seni gördükten sonra Amed’e gidip kızını görecek. Biz hepimiz ailelerimizi özledik. Ama savaş özlem tanımıyor. Belki gelemem! Anne şunu hiç unutma birçok kez seni görmenin hayalini kurdum. Ama şans olmadı hevalim. Biliyorum ki, bir gün geleceksin Kobanê’ye ve bu evi gezeceksin çünkü bu ev en son günümüzün şahidi oldu. Bu ev kokumuzu bir süre saklayacak. Anne, bu ev Kobanê’nin batısına düşüyor. Havan toplarından kaynaklı biraz yıkılmış. Kapısı yeşil üzerinde onlarca delik var. Birçok silahın hedefi olduğu için. Evin üç penceresi var, eğer gidersen, batıya düşen pencerede kırmızı kalemle yazılmış ismimi göreceksin. Annem pencerede güneşin ışınlarını izlediğimde o fişek delikleri pencerenin tahtasındaydı. Ben de son anlarımı yaşıyordum. Anne ben pencerenin arkasından sana özgür bir stran söylüyordum. Sesi dağlardan daha güzeldi, stranı da öyleydi.  
"Seni çok özledim anne..."